Bretagne!

Daar zit ik dan, nog steeds in hetzelfde land, maar toch zoveel verschil!

Om te beginnen ging de treinreis een stuk soepeler dan die van Den Haag naar Fegersheim. Ik moest dit keer in Parijs met de métro van gare de l'est naar gare Montparnasse (10 haltes ipv 1) maar had dit keer gelukkig genoeg tijd. Hoewel het in Rennes bijna mis leek te gaan omdat mijn trein 15 minuten vertraging had en ik mijn overstap niet leek te kunnen halen, was de trein die ik vervolgens moest nemen zo lief om ook vertraging te hebben en kon ik nog net op tijd inspringen!

Omdat we geen exacte plek hadden afgesproken stond ik een beetje plompverloren op het station in Messac. Ik verwachte een oudere man, waardoor ik in eerste instantie dus volledig voorbij de persoon liep die me op kwam halen. Het is grappig hoe je aan de hand van het profiel op de site van Workaway een beeld vormt van hoe de mensen en het huis eruit zullen zien en hoe het zal zijn. Bij beide adressen waren de mensen tot nu toe heel anders dan ik me had voorgesteld! Degene die mij kwam ophalen bleek een andere workawayer te zijn; Thimoty uit Australië. (anders had ik er niet alleen qua uiterlijk maar ook qua leeftijd heel erg naast gezeten met wat ik verwachtte) Hij is nu twee maanden op het adres waar ik de komende drie weken verblijf en in tegenstelling tot de andere Engelstalige die ik tot nu toe heb ontmoet spreekt hij wél een beetje Frans. Weliswaar met een geweldig accent (j'ai alloemé le fuu) maar ik vind het heel dapper van hem dat hij het probeert!

Ik verblijf de komende 3 weken in Nourais, een klein gehucht in Bretagne, ongeveer 50 km ten zuiden van Rennes. Op dit moment woon ik dus samen met Anna, Patrick en Thimoty. Gisteren was ook hun dochter Delphine op bezoek. Ze hebben een heel goot huis met een keuken (eentje die ik later ook wil) en een nóg grotere tuin vol met groente, fruit en dieren.

Ze kweken alles voor eigen gebruik. Ook de dieren zijn om uiteindelijk zelf op te eten. (Gisteren heb ik gezien hoe ze een schaap ontleedde) Ik werk elke dag drie uurtjes, wat echt helemaal niks is in vergelijking met de boerderij in de Elzas. Ik moet er dus en beetje aan wennen dat ik elke middag vrij heb. De afgelopen twee dagen heb ik Brungons geplukt (de vervanging voor de mirabellen!), appels die op de grond lagen verzameld, onkruid gewied en compôte gemaakt.

Gisteren middag maar eens gaan proberen hoe het fietsen hier gaat. Het was helaas nog al een teleurstelling. In mijn herinnering was Bretagne ook plat, maar niets is minder waar, in ieder geval niet in het gebied waar ik nu ben. Ik vind fietsen heel leuk, maar toch net iets minder als je de longen uit je lijf moet trappen om een heuvel op te komen. Daarnaast zitten we hier nogal in de middle of nowhere en zijn er geen speciale groene fiets bordjes. Ach, het was pas dag 1, als ik mijn weg een beetje beter ken zullen er vast een heleboel mooie plekjes te vinden zijn. Vandaag op de fiets (wederom met heel veel berg op en af) boodschappen gedaan, om vanavond met thimoty quiche te maken.

Het eten is hier wederom fantastisch. Ik weet niet of ik ooit nog terug kan naar mijn bruine boterhammen met salami en kaas als lunch na de geweldige uitgebreide maaltijden die ik hier voorgeschoteld krijg! Daarnaast moet ik, vrees ik, (sorry huisgenootjes) maar een moestuin gaan aanleggen op het balkon, wat tomaten uit de supermarkt zonder smaak, ik weet niet of ik dat ooit nog wil ;).

Aardappels, pommes de terre, patatoes, Kartoffeln

Deze week stond, nog meer dan de vorige weken, in het teken van de aardappel. En in het teken van nog meer verschillende talen. Maandag vertrok Christian, de Duitse jongen, en kwam er een Engelse jongen, Sam, voor in de plaats. En aangezien Sam geen Frans spreekt is het aan tafel nu een afwisseling tussen Frans, Engels, Duits en Elzassisch en dan denk ik zelf ook nog in het Nederlands. Aangezien Papi en Mami geen Engels spreken komt het dus ook nog wel eens voor dat ik tijdens het werk van Frans naar Engels of andersom moet vertalen. Dat is niet het makkelijkste als beide talen niet je moedertaal zijn. Het is dus een beetje een talenchaos in mijn hoofd. Een gesprek gaat als volgt: ik denk iets in het Nederlands, dan komt als ik moet nadenken over een woord meestal eerst het Franse woord naar boven en moet ik heel erg nadenken over het Engelse. Of als ik een hele tijd met Sam heb gepraat dan kost het me weer ontzettend veel moeite om terug te switchen naar het Frans.

Maar goed, aardappels dus. 4 grote laadwagens vol hebben we geleegd en gesorteerd. Daar komt geheel veel stof bij kijken als de aardappels uit de kiepwagen komen rollen en over een band gaan waar jij de kapotte en rotte uit moet halen. Heb ook een keertje in de laadbak zelf gestaan om de aardappels naar beneden te duwen. Leuk, maar een stuk zwaarder dan gedacht! Verder heb ik de rest van de week op het gebied van werken in totaal 13 kilo mirabellen ontpit, een deel van de schuur opgeruimd (het is echt onmogelijk wat voor zooi hier allemaal ligt) en wat etiquetten op jampotjes geplakt en helemaal zelf (Mami vertrouwde het me toe!) tomatensaus gemaakt.

Op de vrije dagen de afgelopen week ook weer een heleboel dingen gedaan. Zondag met Thierry, Caroline, Christian en Mathilde naar Wangenbourg gegaan voor een middeleeuws feest in een kasteel (of meer de ruïnes daarvan). Helaas was het weer niet zo geweldig en was er niet heel veel te zien of te doen. Wel nog een demonstratie gehad van boogschieters en daarna zelf ook een paar keer geprobeerd.

Woensdag was het erg slecht weer, het heeft bijna de hele dag geregend. 'S ochtends hier gebleven en veel gelezen. Ook een tijdje Mathilde vastgehouden tot ze in slaap viel, zodat Caroline wat dingen voor zichzelf kon doen. 'S middags een klein rondje door Fegersheim en het bos erachter gemaakt met Sam.

Gisteren zijn we met z'n tweeën naar Straatsburg gefietst. Dit keer een veel betere route genomen. Wat rondgelopen in het centrum, een baguette gegeten langs het water. (ze hebben speciale baguette kaas hier!)

Daarna de kathedraal bezocht en in een café bier gedronken en een tarte flambée gegeten. Dat is trouwens nog een 'etensweetje': Een tarte flambée hoor je altijd te delen. Ookal wil je beide een hele, dan eet je eerst met z'n tweeën de ene en dan pas de andere, zoals het hoort. 

Vandaag naar Erstein gefietst en daar gevraagd naar wandelroutes. Een tocht van 10 km gemaakt langs de rivier en door het bos over 'avontuurlijke paadjes' zoals we dat vroeger tijdens wandelingen altijd noemden!

Vanavond misschien weer uit eten. (Ik ben niet zo'n hele grote fan van uit eten gaan, vroeger zei ik altijd dat ik liever thuis wilde eten omdat mijn vader toch lekker eten maakte, maar ik denk dat ik gewoon niet zou hou van het wachten op het eten en als ik met mensen ben die ik niet zo goed ken de sfeer toch altijd wat formeler en ongemakkelijker lijkt te zijn in een restaurant dan thuis. Al vind ik het af en toe wel leuk hoor ;)). En ik heb geen idee of er nog plannen zijn voor morgen. Maandag nog een dagje werken en dan inpakken aangezien ik dinsdag alweer vroeg in de ochtend richting Rennes vertrek! 

Je mange, donc je suis

Deze vier maanden zijn natuurlijk niet alleen maar bedoeld om de taal te leren en de natuur te ontdekken en eindelijk eens iets anders te doen dan studeren. Ik zou ik niet zijn als ik deze vier maanden ook niet zou gebruiken om lekker te eten, lokale gerechten te proberen en eetgewoontes en familierecepten te ontdekken. Een paar dingen die me hier tot nu toe zijn opgevallen:

 - Wij leren op school netjes: le petit-déjeuner= ontbijt en le déjeuner = de lunch. Maar toen ik het woord déjeuner gebruikte wed ik vragend aangekeken. Hier is het gewoon 'le repas de midi'
- Le repas de midi wordt hier altijd met zijn allen (dat wil zeggen: Thierry, Caroline, mami, papi (ik weet hun namen wel, maar dit vind ik leuker) en de workawayers) genuttigd.
- 'S middags eten we buiten, onder een afdakje, dus regen is geen excuus. Temperatuur voorlopig ook nog niet als het aan Mami ligt: "Vorig jaar kon het nog tot halverwege oktober!" Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet zou weten waar we met z'n allen zouden moeten zitten als we binnen zouden eten.
- Tijdens de lunch eten we altijd warm. De ene keer is het groente, vlees en een aardappelvariatie, de andere keer pizza of lasagne en weer een andere keer soep en een quiche of soufflé en soms en gerecht uit deze streek.
 - De twee gerechten die in de Elzas niet kunnen ontbreken zijn: Baeckeoffe (uitspraak zoiets als:bakeoff/bakeoven) en tarte au mirabelles. Een baeckeoffe is een grote ovenschotel met aardappels, vlees en groente (welke groenten er worden toegevoegd verschilt per familierecept). Baeckeoffe betekend bakkersoven in het Elzassisch (Een aparte taal die hier gesproken word, het lijkt een beetje op Duits). Het wordt zo genoemd omdat het gerecht vroeger door de dorpsvrouwen in de nog warme oven van de bakker geplaatst werd om langzaam te garen. Een tarte au Mirabelles spreek denk ik voor zich. Alhoewel mirabellen niet echt voorkomen in Nederland. Het zijn kleine gele vruchtjes die een beetje lijken op pruimen qua smaak en uiterlijk,maar de grootte hebben van een kers.
- In Frankrijk bestaan er twee verschillende woorden voor taart: tarte en gateau. Een tarte in een taart met een deegbodem en daarop een laag fruit of crème. Een gateau is een taart waarbij alles door elkaar gemengd is en je dus niet 2 duidelijke lagen hebt, zoals bij ons bijvoorbeeld een cake.
- Het avondeten hier is simpel; restjes van de dagen ervoor, salade of soep. En natuurlijk kaas én brood. En soms nog een dessert. Ik ben wel een voorstander van tussen de middag warm en 's avonds salade. Ben benieuwd of ik na 4 maanden nog terug kan naar de bruine boterhammen.
- Zowel bij de lunch en bij het avondeten is er altijd brood aanwezig. Je kan het namelijk ontzettend goed gebruiken om je bord mee schoon te maken, heel efficiënt!
 - Er wordt hier (op de boerderij) geen frisdrank gesproken. Het is water (met prik uit fles), bier, melk, koffie of thee en sap. Maar het sap wordt altijd gemengd het het water, of het nu sinaasappelsap, druivensap of appelsap is.
- De tomaten hebben hier 100xmeer smaak dan in Nederland en hier heb je wel perziken die rijp zijn!

 Natuurlijk moet ik ook wel wat terug geven voor de ontdekkingen die ik hier doe. Dus vorige week woensdag maakte ik stamppot andijvie met worst voor het avondeten (helaas geen Hollandse verse worst te krijgen hier in de buurt, dus dan maar de Duitse braadworst). Niet heel spannend,maar dat is Nederlands eten ook niet vrees ik. Voor de volgende dag maakte ik een Lemon bar als dessert, waarover ze durfde te zeggen dat hij beter was dan die van een goede vriend die bakker is. Ik heb hier tot nu toe lekker gegeten; alles zelf gemaakt en met producten die zo vers van het eigen land komen. Ik ben benieuwd wat ik verder nog allemaal zal tegenkomen in de ander delen van Frankrijk.

Aardappels oogsten en een helse fietstocht

Komende maandag ben ik alweer twee weken hier! De afgelopen week is voorbij gevlogen, wat ook meteen aangeeft dat ik me hier al een stuk meer thuis voel. Ook is er altijd wel wat te doen en hoef ik me dus absoluut geen moment te vervelen. Afgelopen maandag bleef ik hier en heb ik met Mami tomatensaus gemaakt, wat uien schoongemaakt en 's middags in mijn eentje 6 kilo mirabellen ontpit (dénoyauter, klinkt veel mooier. Nog zo'n geweldig woord: épépineuse, een apparaat waar je bijvoorbeeld bramen door kan halen om je jam van pitjes te ontdoen) voor de jam. (Gaf maar liefst 31 potjes!)

Dinsdag was een zware dag; 's ochtends boontjes geplukt, uien geoogst en 's middags aardappels. En nou denken jullie misschien; wat is daar nou zwaar aan, daar heb je toch machines voor? Wel voor het los ploegen van de aarde, maar vervolgens is het gewoon op je knieën uien en aardappels rapen, tot je geen aardappels en uien meer kunt zien. (Letterlijk en figuurlijk)
Woensdag was weer een vrije dag waarop ik 's ochtends op de fiets naar Straatsburg ben gegaan om een Franse simkaart te kopen. In alle winkels was het zo druk dat ik alleen daar aan toe gekomen ben. Het was nog best een opgave om duidelijk te krijgen hoe het precies werkt met die simkaarten hier, maar uiteindelijk is het (hopelijk) gelukt. 'S middags met Caroline naar Duitsland gereden om boodschappen te doen, ik heb die avond namelijk voor ze gekookt!
Donderdag voornamelijk bezig geweest met het verzamelen van gedroogde uien en het schoonmaken daarvan, geen hele spannende dag dus.

Jawohl! Vrijdag ben ik naar Gengenbach gefietst, een dorpje in Duitsland. De tocht was iets langer dan ik had gedacht (3,5 uu heen en 3,5 uur terug). Ook nu weer netjes de fietsbordjes proberen te volgen, maar dan blijkt toch dat die niet altijd de kortste route aan geven. Weliswaar wel hele mooie routes tussen de maïsvelden, door het bos en zo min mogelijk langs drukke wegen. Het voelde zelfs als een echte tour de Fance toen ik ook nog een berg moest beklimmen! Net iets buiten Gengenbach mijn lunch gekocht en toen op het plein een kleine picknick voor mezelf gemaakt.

Na mijn lunch een rondje gelopen. Gengembach is een oud en mooi dorpje en het was zeker de moeite waard om er naar toe te fietsen.

Waar ik op de heenweg nog niet zoveel moeite had met de afstand, was de terugweg daar en tegen enorm afzien. Het hielp daarbij ook niet mee dat het stuur had besloten om los te gaan zitten (les 2: controleer altijd alles van een fiets die niet van jou is, of neem altijd een imbussleutel mee) en de fietsbordjes me overal naartoe leidde behalve de kortste route in de richting die ik op wilde. Maar ik heb het overleefd! Wel met als resultaat dat ik vandaag echt helemaal niets heb uitgevoerd, op het sturen van wat mails en en blog schrijven na dan ;).

Taalbarrière

Het is lastig om je uit te drukken in een taal die niet je moedertaal is. In gewone alledaagse situaties: als je een woord even niet meer weet of je geen mooie zin kan maken om het verhaal te kunnen vertellen zoals jij het in je hoofd had. Daarbij komt ook dat de intonatie en hoe je overkomt altijd anders zijn dan wanneer je het in je eigen taal zou vertellen. Ik wilde van de week terwijl ik 6 kilo mirabellen aan het onpitten was iets vertellen over de lunchbar en over de ouderdag in ons eerste jaar waarop we zoveel broodjes hebben gesmeerd dat ik daarna geen brie en komkommer meer kon zien. Alleen werd het een verhaal met korte zinnen en niet zo duidelijk en grappig als in mijn hoofd. Ook zorgt spreken in een vreemde taal ervoor dat je niet meer zo ad rem kunt zijn als normaal. Je gooit er niet zomaar dingen meer uit, bijvoorbeeld als je snel wilt reageren op een opmerking of iets wilt zeggen over een situatie die binnen een minuut alweer voorbij is. Je denk namelijk eerst iets in het Nederlands en voordat je hebt bedacht wat dat dan in het (bijvoorbeeld) Frans is, slaat je opmerking nergens meer op. Zo liep ik zondag met Christian over de mark van het dorpsfeest in Hindisheim. Er waren genoeg dingen te zien om iets over te zeggen, op te merken of te vragen. Maar toch laat je het sneller gaan dan normaal omdat je er teveel bij na moet denken. Er zijn deze week al zoveel zinnetjes en verhalen in me opgekomen die ik uiteindelijk niet verteld heb, omdat dat te ingewikkeld zou worden. Misschien is het niet zoveel kunnen vertellen dan ook wel de reden dat het niet echt tot een gesprek komt tussen mij en mijn Duitse collega. Hoewel ik toch echt mijn best doe om wat vragen te stellen. Maar verder dan vervolgens een antwoord geven gaat het ook niet. Het is ook lasig om goed uit te drukken wat je voelt. Toen Thierry en Caroline van de week besloten dat zij apart zouden eten omdat Mathilde maar niet wilde ophouden met huilen. Ik zei toen dat ze het niet voor ons moesten doen, maar ik vraag me af of ze nou daadwerkelijk begreep wat ik bedoelde. Na deze 1,5 week in Frankrijk snap ik nog beter hoe dicht gevoel en emotie bij taal liggen. Het zijn immers woorden waarmee je je uitdrukt. Gelukkig is er één iets wat volgens mij in elk land hetzelfde is: lachen. Dus dat doe ik dan ook maar veel: om de grapjes die ik wél begrijp en gewoon om te latn weten dat ik het hier naar mijn zin heb!

Vrije tijd!

Gelukkig is het niet alleen maar heel hard werken hier. Er is, meer dan genoeg, vrije tijd. Hoewel het werk hier op de boerderij eigenlijk gewoon altijd doorgaat hoeven we alleen de maandag, dinsdag en donderdag echt van 8 tot 7 mee te helpen. Dat betekent dus dat ik er al 4 dagen op heb zitten waarin ik de omgeving heb kunnen ontdekken. En dat heb ik dan ook gedaan!

Woensdag ben ik met de trein naar Straatsburg gegaan, samen met de andere workawayer die hier ook is, een Duitse jongen van 18 jaar. Hij is hier al wat langer en was al vaker in Straatsburg geweest dus kon me direct een beetje rondleiden. Het oude centrum van Straatsburg is als het ware een soort eilandje omgeven door water. Het is een mooi centrum met oude vakwerkhuizen uit de 17de eeuw, schattige straatjes, veel bloemen en een enorme en mooie kathedraal. (Zie foto). We hebben de toren van de kathedraal beklommen en hebben zo'n beetje alle straten van het begin tot einde gezien. Als lunch hebben we de echte Elzasser tarte flambée gegeten. (Beter bekend als flammkuchen) Jammer dat mijn Duitse mede-workawayer alleen niets uit zich zelf zegt, waardoor ik elke keer het gesprek moest beginnen en er nog al veel akward stiltes waren. 'S middags toen we terug kwamen op de boerderij was iedereen hier druk aan het werk. Ben mami toen maar even gaan helpen met het maken van tomatensaus (die verkopen ze ook op de markt). Wel een werk hoor om 4 kistjes tomaten te wassen en in stukken te snijden! Maar met alle verhalen erbij geen straf om te doen!

Vrijdag ben ik er met de fiets op uit getrokken. Eerst maar een klein rondje om eens te kijken hoe begaanbaar de wegen hier zijn voor fietsers. Maar dat gaat tot mijn verbazing geweldig hier! We zitten in een dal, dus geen steile hellingen om te beklimmen en tot mijn grote vreugde hebben ze zelfs speciale routes aangelegd met speciale bewegwijzering (zie foto). Eerst volgde ik gewoon de autoweg, maar toen ik deze bordjes vond werd de route ineens veel mooier! Ik ben van Fegersheim via Eschau naar Plobsheim gefietst om vervolgens langs de Rijn (wauw wat een mooi uitzicht, helaas geen foto van om te kunnen posten) weer terug te gaan. Helaas bleken de bordjes toch iets minder geweldig dan gedacht, want als ze ineens ophouden te bestaan en je ook geen idee hebt in welk dorp je nou zit (en er op een of andere manier ook nergens andere borden met richting te vinden zijn) zit er niets anders op dan maar weer om te keren. Ik was alweer terug voor de lunch en heb 's middags nog wat geholpen met het maken van confiture de mirabelles. (geweldige vruchtjes die helaas niet in Nederland voorkomen)

Zaterdag opnieuw de fiets gepakt, nu voor een grotere tocht. Helaas wel nadat ik Caroline wakker had gemaakt om te vragen of zij nog een goed idee had om naar toe te gaan (oeps). Ik ben helelemaal naar Obernai gefietst wat hemelsbreed dan misschien wel maar 18km is, maar via de fietspaden waarschijnlijk wel het dubbele. Het duurde even voordat ik de fijne groene bordjes in de juiste richting had gevonden, maar eenmaal goed onderweg ging het als een trein. Weer een mooie route, dwars door de maïsvelden en heel veel mooie plekken om van het uitzicht te genieten. Ook Obernai zelf is een leuke stad om te bezoeken. Ik heb er een rondje gelopen, lunch gekocht en op het marktplein gezeten om te eten en te schrijven voor ik weer aan de terugweg kon beginnen.

Vandaag ben ik 's ochtends hier gebleven en heb ik samen met mami een tarte aux mirabelles gemaakt (zie foto :)) en de lunch klaar gemaakt. Na de lunch ben ik samen met Thierry, Caroline, Mathilde en Christian (de Duitser) naar Hindisheim gegaan voor het dorpsfeest. (Fête des récoltes d'antan = hoe ze vroeger het land verbouwde). We hebben naar de op toch met oude tractoren en mensen in klederdracht gekeken, een rondje gelopen over de mrk, naar volksmuziek geluisterd en naar volksdans gekeken en natuurlijk ook tarte flambée gegeten!

Mami et Papi

Sommige van jullie weten het al, anderen nog niet precies: wat ga ik nou de komende vier maanden doen in Frankrijk? Ik reis door Frankrijk heen om elke keer ongeveer drie weken op een plek te blijven. Ik verblijf dan gewoon bij lokals thuis. In ruil voor wat werk wat ik voor ze kan doen, krijg ik dan eten en een plek om te slapen. Op deze manier is het het beste Frans leren en krijg ik ook meteen wat mee van de gewoontes en gebruiken binnen een Franse familie. Het werk is maar een paar uur per dag en de rest van de tijd ben je vrij om zelf de omgeving te verkennen en soms wordt je ook meegenomen door de familie om wat te gaan doen. Op dit moment zit ik in Fegersheim een dorpje vlak bij Straatsburg in de Elzas. Ik verblijf op een boerderij waar ze groente en fruit verbouwen. De familie bestaat uit Thierry, Caroline, hun dochtertje van van 5 weken Mathilde, Thierry zijn ouders die door bijna iedereen hier 'papi et mami' worden genoemd en 3 honden: Tony, Juliette en Valdi.

De binnenplaats en mijn bed voor de komende 3 weken.

Ik help 3 dagen in de week met het planten, oogsten en verwerken van groenten en fruit. Het is fysiek best zwaar werk, maar wel leuk om te doen en voor de geest lekker rustgevend. Ik heb boontjes geplukt, aardbeien geplant, aardappels geoogst, tomatensaus gemaakt, jam gemaakt en uien, knoflook en chalotten schoon gemaakt voor verkoop (want zoals ze in de winkel liggen, zo komen ze dus echt niet uit de grond). Het is leuk hier, de mensen zijn aardig en het werk is prima. Maar het is wel heel erg wennen. Ten eerste omdat ik toch wel behoorlijk minder goed Frans spreek dan ik had verwacht. Er zijn zo ontzettend veel woorden die ik niet ken en zinnen die ik dus niet kan maken. Daarbij komt ook nog eens dat ze hier wat anders Frans spreken dan gewend, namelijk met een accent. En de helft van de tijd wordt er nog geen eens Frans gesproken, maar is het dialect of Duits. Vooral Thierry is lastig te verstaan, aangezien hij ook nog eens snel en binnensmonds praat. Hij is een beetje sarcastisch en maakt veel grajes, ook over mij die ik dus niet altijd goed begrijp em dat maakt het allemaal een beetje ongemakkelijk. Vooral omdat hij hier ook de 'baas' over het werk is haha. Gelukkig is daar 'mami' met wie ik tot nu toe al twee middagen uien heb schoongemaakt. Ze klest er lekker op los, vindt het geen enkel probleem als ik er even niet uit kom en leert me heel wat nieuwe woorden en dingen over eten en koken. Ook heeft ze wel wat dingen te klagen en lange verhalen, maar ik kan lekker blijven zitten, glimlachen en luisteren, want het is gelukkig geen consult wat binnen 10 min afgehandeld moet zijn ;). Ik heb er ook al 2 vrije dagen op zitten waarin ik de omgeving heb verkent. Daar zal ik later nog over schrijven en ik zalnook eens proberen of ik foto's kan posten!

Les 1

En daar zit je dan, in de trein naar Frankrijk. Een half jaar aan voorbereiding achter je. Dan is het heel raar als het ineens zo dicht bij komt: laatste dag in Utrecht, afscheid nemen van mensen, laatste dag in Den Haag, laatste nacht in je eigen bed. Nog onwerkelijker is het als je daadwerkelijk in de trein zit en nog een laatste keer naar je moeder en broertje zwaait. Wat een halfjaar geleden een goed plan had geleken, leek die laatste dagen en op dat moment helemaal niet meer zo'n goed plan... Het begon zelfs op een heel slecht plan te lijken toen mijn trein met 25 minuten vertraging aankwam op gare du nord in Parijs. Waar ik eerst 50 min zou hebben voor het kopen van metro kaartjes, de metro vinden van gare du nord naar gare de l'est, met de metro gaan en het goede perron vinden,had ik daar nu nog maar 20 min voor. Genoeg zou je denken (ja als je dus de weg exact weet) Maar na eenmaal de kaartjes gekocht te hebben was er nergens meer een bordje met metro te vinden. Dus dan maar vragen. Snel die kant op lopen en na nog 2x vragen eindelijk de goede lijn in de goede richting gevonden. Op gare de l'est als een gek naar de treinen gesprint. Blijkt het station nog groter te zijn dan Utrecht, namelijk met 27 sporen en blijk je net naar spoor 27 te moeten terwijl je het station in komt ter hoogte van spoor 1... Rennen, rennen, rennen, waarna je je trein net voor je ogen weg ziet rijden. Waarop een conducteur vervolgens ook nog zegt: 'maar waarom ben je dan ook met de metro,lopen is veel sneller het is hiernom de hoek'. Grrrr. Goed, en dan maar helemaal buiten adem in je beste Frans proberen uit te leggen wat er aan de hand is (dat gaat dus niet). Eerst wordt me doodleuk verteld dat ik een nieuw kaartje moet kopen (44 euro, amehoela) maar gelukkig blijkt de trein bij navraag net genoeg vertraging te hebben gehad en kan ik gewoon met de volgende TGV mee naar Strasbourg (die echter wel pas over 1,5 uur vertrekt) Goed, hoewel het huilen me op dat moment wat nader stond dan het lachen heb ik het maar gezien als de eerste les 'kalm blijven als dingen niet zo gaan als gepland' Want dat hoort immers ook bij zo'n reis, toch?

Mijn dag werd echter op slag wel weer beter van het complimentje dat ik kreeg van de medewerker van de SNCF bij wie ik mijn carte jeune en treinkaartje naar Fegersheim kocht. :)