Bougondy adventures

Zondagavond werd het nog voller in huis door de komst van Keely uit Amerika. Dankzij de enorme omvang van dit huis hoefde we niet hutjemutje in een kamer te slapen, maar hadden we allemaal nog steeds onze eigen slaapkamer. (Zelfs toen er later die week vrienden langskwamen en we met z'n tienen aan tafel zaten, waren er genoeg bedden voor iedereen!) Met de komst van Keely kwam er ook weer Engels bij om te spreken en zo lijkt er een continuïteit te ontstaan: de eerste helft bij een familie Frans spreken en de tweede helft engels. (Ik moet zeggen dat het best grappig is om iemand die je eerst alleen frans hebt horen spreken, ineens engels te horen praten).

De maandagochtend begon met het schillen en snijden van kweeperen. Dat is nogal iets, aangezien ze een veel ingewikkeldere vorm hebben en veel harder zijn dan appels en het dus twee keer zoveel tijd kost. Je kunt kweeperen niet rauw eten, maar je kunt er heel veel dingen van maken: jam, gelei, moes en pudding. Het is lekker, maar omdat het zoveel werk is zijn het niet de meest geliefde vruchten. Ik heb dan ook gemerkt dat mensen met een kweeperenboom, nadat ze de eerste portie verwerkt te hebben, de rest het liefst weggeven aan vrienden en familie (die er echter ook niet altijd op zitten te wachten). De rest van de dag ben ik vooral bezig geweest met het snoeien van seringen die een haag vormen aan de voorkant van het huis.

 

(Met dank aan Denis voor deze foto en die van mijn vorige blog)

Dinsdag werd een spontane vrij dag, omdat het de laatste dag was van de Zwitserse tweeling en Brigitte vond dat ze niet weg konden gaan zonder een stad in de omgeving te hebben gezien. Dus daar gingen we dan, op naar Nevers, de stad die bekend staat om de legende van St. Barbara. We bezochten de kerk, de grot die nagebouwd is volgens die in Lourdes en de kathedraal en daarna hebben we nog een rondje gelopen en wat winkels bezocht. 

Woensdag vertrokken Denis, Eliane en Seraina waardoor we meteen met de helft minder waren. 'S ochtends gewerkt en 's middags naar Emmaüs geweest. Dit is een tweedehands winkel (bestaat ook in Nederland) en het is hét woensdagmiddag uitje voor alle mensen in de regio, want het is er altijd super druk! Het was de tweede keer dat we er waren, dus had alles al wel zo goed als gezien. Brigitte en Alain kochten een houten, antieke kruiwagen en een gootsteen, waardoor Alain en ik de terugweg doorbrachten op de opgeklapte achterbank en half in de kofferbak (helaas geen foto). 

De lege stoelen aan tafel bleven echter niet lang leeg, want 's avonds arriveerde twee meisjes uit Canada: Zahra en Alannah. Het leek echter wel alsof ze met z'n vieren binnen kwamen, opmakend uit het geluid dat ze produceerden. Ze zijn heel gezellig, maar af en toe wat overdreven. Hun komst zorgde er ook voor dat er bijna alleen nog maar Engels gesproken wordt. Omdat ik de enige van ons vieren ben die Engels niet als moedertaal heeft, maar ook door wat cultuurverschillen (Sommige vooroordelen zijn waar die we hebben over mensen uit Noord Amerika) maakt dat ik er af en toe nét een beetje buiten val.

Donderdag en vrijdag waren gewone werkdagen waarin ik samen met Keely het kleinere huisje tegenover het grote huis heb leeggemaakt (Ze gaan er een gîte van maken, dus over een tijdje kan je hier op vakantie komen) en me nog wat bezig gehouden met de seringen.

Zaterdagochtend een tweede lading kweeperen geschild en gesneden (Zoals ik al schreef, het houdt niet op!) en wat takken gesnoeid. Na de lunch ben ik samen met Keely op de fiets naar het dichtstbijzijnde dorp gefietst (5km) en hebben we een bezoekje gebracht aan de molen die daar staat. (Gerestaureerd door Nederlanders.) Beetje een gek idee, een molen, fiets en Hollandse op het Franse platteland ;). 

Zondag net als vorige week een grasse matin met bunch. Dit maal met American pancakes en worstjes mét ahornsiroop. 'S middags hebben we 'een van de mooiste dorpjes van Fankijk' bezocht. Door de wil van een Marquise is dit dorpje heek goed onderhouden, alles in originele staat, schoon en zonder een enkele elekrriciteitspaal. Het laatste stukje terg naar huis hebben we gelopen, terwijl de zon onderging.

Gisteren het zwembad schoongemaakt en vandaag gedeeltelijk winter klaar gemaakt. Vanmiddag ook met Brigitte naar Saincoins geweest, waar naast boodschappen doen en een biertje drinken niet heel veel meer te beleven viel.

Terug in de tijd

Dinsdag ochtend was het snel afscheid nemen en rennen voor de trein die me, natuurlijk met een aantal keer overstappen van Messac naar Saincaize bracht. Helaas was dit niet de reis die ik van te voren in gedacht had. Het was namelijk in eerste instantie de bedoeling om drie weken aan de Côte d'Azur te verblijven, waar je, zoals Brigitte (de gastvrouw) schreef, in oktober nog wel eens zulke mooie dagen hebt dat je kunt zwemmen. Drie weken geleden mailde ze mij echter dat haar plannen waren veranderd en ze gedurende oktober naar haar huis in de Bourgogne wilde. Geen zin om op korte termijn nog wat anders in hetzelfde gebied te zoeken, maakt dat ik nu in de bourgogne ben. Weer in een klein gehuchtje, maar daar en tegen in een ontzettend groot (en oud: de onderste verdieping is gebouwd ergens rond 1880) huis met een enorme tuin.

Zoals ik tot nu toe al mijn hosts al verkeerd had ingeschat, had ik me dit keer bij Brigitte ook weer heel iemand anders voogesteld. Door haar manier van schrijven dacht ik dat het een jongere vrouw zou zijn, maar ze is de oudste van alle hosts tot nu toe. En dat maakte dat het meteen ook een interessante samenstelling werd aan tafel de eerste paar dagen. Brigitte: de gastvrouw, ooit actrice, heeft de hele wereld rondgereisd, nog veel meer beroepen gehad en kon het niet over haar hart verkrijgen het oude familiehuis te verkopen. Alain, rond de zestig, ooit buschauffeur in Parijs en de eerste workawayer bij Brigitte die vervolgens nooit meer weg is gegaan. Denis, een workawayer uit Canada, ook rond de zestig, ooit postbezorger maar nu met pensioen, dol op reizen maar vooral ook dol op Canada. En hoewel het een beetje gek was in het begin, was het wel meteem heel gezellig. Domderdagavomd kwamen daar nog eems twee meidem uit Zwitserland bij (om de gemiddelde leeftijd een beetje naar beneden te halen ;)).

Zoals je ziet is het hier in de Bourgogne niet echt weer om je bikini aan te trekken en een paar baantjes te zwemmen. Met het haardvuurtje aan hebben we soms nog onze sjaals, mutsen en jassen op en aan op de koudste dagen en slapen doe ik onder twee dekens. Het is koud, een beetje survival en, maar het heeft ook zijn charme en gelukkig zijn de mensen om me heen hartverwarmend gezellig, leuk en grappig. Dus overleven doe ik wel!

Er is heel veel werk te doen (aangezien het huis de helft van de tijd verlaten is) en de 'werkuren' zijn hier ook niet zo duidelijk als op de andere plaatsen. De afgelopen dagen heb ik de middagen n zelfs een beetje op zaterdag gewerkt. Maar goed, als de rest bezig is vind ik niet dat ik op mijn billen kan blijven zitten. Ik heb bomen gesnoeid, een fikkie gestookt, de tennisbaan schoongemaakt en wat onkruid gewied.

Tussen de middag eten we met z'n allen (natuurlijk warm en natuurlijk met kaas én dessert) 's middags nog wat verder werken tot het apéro en het avondeten. De tijd na het avondeten is misschien wel het leukste van de hele dag als we met z'n allen spelletjes spelen; Rummi, trou de cul, pesten, een spel met een woordenboek en een soort pimpampet. 

Zaterdagmiddag zijn we een stukje gaan fietsen langs de rivier l'Allier. Dit is een van de twee wilde/natuurlijke rivieren van Frankrijk (dus waar geen mensenhanden aan te pas zijn gekomen)

Zondag een 'Grasse matin' met een Canadese/Zwiserse brunh met omelet uit de oven en rösti. Vrrvolgens weer een tochtje gemaakt op de fiets. Het plan was om een kasteel te bezoeken,maar eenmaal aangekomen bij het kasteel werden we het terrein afgegooid door een Frans sprekende, gemene Poolse vrouw. Gelukkig was de tocht er naartoe wel mooi en is het hier wat beter fietsen dan in Bretagne!

Wist je dat?

Natuurlijk ook vanuit Bretagne een aantal wetenswaardigheden. Aangezien ik hier iets minder 'klassiek' heb gegeten en er ook wat overeenkomsten waren met de Elzas, nu niet alleen maar etensweetjes maar ook een aantal algemene 'wist je datjes'.

Wist je dat...

- In Frankrijk pas maximaal een kwartier van te voren bekend wordt vanaf welk spoor je trein vertrekt?
- De meeste mensen die ik tot nu toe heb horen praten in Bretagne bijna elke zin eindigen met 'quoi'.
- Ze in deze familie 's middags kaas eten na de maaltijd, maar niet 's avonds. (In tegenstelling tot de familie in de Elzas)
- Ik 'tomber dans les pommes' een leuke uitspraak vind. (flauwvallen)
- Je heel veel verschillende dingen met appels kunt maken, wat wel moet als je omkomt in de appels: appelmoes, applebutter, appelgelei, appelcrumbel, appeltaart (op verschillend manieren) en appelchips.
- Applebutter eigenlijk hetzelfde is als appelmoes, maar dan met meer specerijen (4 epices en kaneel in plaats van alleen kaneel)
- Het applebutter heet omdat je het 's ochtends op je brood eet. (kun je het je voorstellen, appelmoes op brood? Heel lekker!)
- Terwijl ik appelmoes op mijn brood smeerde, Delphine tegenover mij haar brood besmeerde met pindakaas.
- Ik zelfs zelfgemaakt pindakaasijs heb gegeten om dat Thimoty dat graag uit wilde proberen. (De pindakaas hier is overigens sowieso al veel zoeter dan de pindakaas in Nederland)
- Je 's ochtends thee drinkt en 's avonds na het eten een tisane (kruidenthee, dus zonder theebladeren)
- Dat saliethee goed helpt tegen keelontsteking en venkelthee tegen buikkrampen.
- De galette saucisse de tarte flambée van Bretagne is.
- De kouing amann (De helft boter, de helft suiker en dan nog een keer de helft boter) een typische Bretonse patisserie is, die zelfs nog heel in zijn doos blijft na een scooter ongeluk, terwijl de scooter en de chauffeur niet geheel onaangetast zijn. (Dit heb ik mij laten vertellen door een van de vrienden van Anna en Patrick)
- Als je pas om half 9 eet, je nog heel veel dingen kunt doen als je thuis komt van je werk, waardoor het net lijkt alsof je dag meer uren heeft. Want na het eten is het sowieso tijd om te relaxen.
- Je geweldige dingen kunt maken van de allerkleinste restjes die je overhoudt?
- Ze in Canada een leuk woord hebben voor de maaltijd die bestaat uit restjes? Dit heet een Toucequi (tout ce qui reste)
- Het vroeger de gewoonte was in Bretagne (en misschien elders ook wel) dat de kinderen hun huis vast bouwden aan dat van hun ouders, zo, dat er altijd 1 gemeenschappelijke muur was. Wat dus een hele rij huizen aan elkaar opgeleverd.

Time flies....

Er is alweer meer dan een week voorbij sinds ik voor het laats schreef en er is zoveel te vertellen, maar helaas maar weinig tijd om uitgebreid te schrijven. Je zou zeggen 'je hebt toch vakantie' maar geloof me er zijn genoeg andere dingen om te doen!

Inmiddels ben ik alweer bij mijn derde familie aangekomen, maar de laatste week in Bretagne was heerlijk. Na het hectische weekend keerde de rust weer terug. Ondertussen was daar ook weer een nieuwe Workawayer: Camella uit Londen. Een stukje ouder dan ik (egens in de 30) en helaas sprak ze geen Frans.
De doordeweekse dagen hielden we ons 's ochtends bezig met de bomen en 's middags maakte ik een wandeling of stond ik in de keuken te bakken.

Op donderdagavond voerde ik de opdracht uit die een vriendin mij had meegegeven, samen met twee gelukspoppetjes. De opdracht luidde als volgt: houdt een van de twee poppetjes zelf en geef de andere weg aan iemand die je tijdens je reis ontmoet en die je wat geluk wilt meegeven. Delphine, optimistischer, opener stoerder en spraakzamer zul je ze niet tegenkomen, vertrok die avond om voor 9 maanden in Senegal de wonen en studeren. Aangezien ze me gedurende mijn verblijf geholpen heeft me wat meer op me gemak te voelen, ze ervoor zorgde dat er nooit stiltes aan tafel vielen, interessante gespreksonderwerpen naar voren bracht en nu net als ik voor een tijdje naar het buitenland zou gaan was zij degene die mijn tweede gelukspoppetje kreeg.

Zaterdag stond er weer een museumbezoek op het programma. Dit keer een tentoonstelling in Landernau van Giacometti. Weer waren er leerlingen van Anna aanwezig, een aantal die ik al kende en een aantal nieuwe gezichten. Grappig om te zien hoe mensen reageren als ze je voor een tweede keer zien in vergelijking met de eerste keer. De tentoonstelling was leuk (maar toch blijf ik het jammer vinden dat ik niet veel van kunst af weet, want als ik de rest dan hoor praten is het ineens zoveel interessanter). Vervolgens hebben we met z'n allen wat gegeten en gedronken en leerden we van de ober dat Parijs maar 3 metrostations kent met een vrouwennaam en maar 1 met de naam van een voormalige koning van Frankrijk. Op de terugweg nog eventjes uitgewaaid aan de kust in het plaatsje Binic.

Zondag zijn we bij vrienden van Anna en Patrick appels gaan plukken in een oude boomgaard. Met al die appels zullen ze komend weekend appelsap gaan maken. Helaas ben ik daar niet bij, het schijnt namelijk leuk werk te zijn! Vervolgens zijn we er ook blijven lunchen en dit was opnieuw weer een typische Franse lunch met een hele berg aan eten! Na de tarte salée, salade, pathé en brood dacht ik eigenlijk dat dat het was, maar natuurlijk kwam er nog een hoofdgerecht, een toetje en dingen voor bij de koffie. De overload aan eten stopte die dag nog niet want 's avonds maakte Camella (van origine Indiaas) en ik Samosa's, linzen, rijst en groenten en een fruitsalade.

Maandag nog wat in de tuin gewerkt en 's middags naar Rennes geweest om wat dingetjes te kopen. Helaas was het dit keer een stukje kouder dan de vorige keer ;). Dinsdagochtend een snel afscheid omdat we moesten haasten voor de trein, en dat waren dan alweer mijn drie weken in Bretagne!

Weekend

Vandaag heb ik bomen geborsteld en beschilderd met aarde. Nou klinkt dat bizar, maar het is misschien nog net niet zo bizar als afgelopen weekend.

Vrijdagavond is het Tango-dans-avond en gaan Patrick en Anna altijd naar Rennes voor hun dansles. Dit keer was er een atelier découverte en vroegen ze of ik mee wilde. Een kans om een klein beetje Tango te leren dansen wilde ik niet laten schieten, ook al zou dit tussen allemaal onbekende Franse mensen zijn. Het was echt een leuke avond en er waren ook heel wat gevorderden aanwezig om op het einde mee te dansen (het is gemakkelijker om als vrouw te dansen als je de dans niet kent, want de man trekt en duwt je toch alle kanten op ;)). Het was echter wel een aantal keer vrij ongemakkelijk. Het praat namelijk sowieso al niet geweldig als je aan het dansen bent én er wordt muziek gedraaid, laat staan als iemand dan een heel gesprek in het Frans met je probeert te voeren. (Er vanuit gaande dat Frans ook jouw moedertaal is) Of een lerares die je wat probeert uit te leggen en die niet meer verstaat dan iets met 'benen' en 'achteren' en je verwoed pogingen doet om iets met je benen te doen, terwijl ze je aankijkt alsof je achterlijk bent. Ohja en ik dacht aardig te zijn door merci te zeggen na een dans, blijk ik vervolgens iemand volledig te hebben beledigd omdat het de gewoonte blijkt te zijn 3 dansen met elkaar te dansen en dat als je merci zegt tussendoor, het betekend dat je liever een andere danspartner wilt. Maar ondanks dat was het een geslaagde dansles!

Op onze weg terug naar huis pikte we Lucy en Delphine op. Lucy heeft een tijdje bij Anna en Patrick gewoond en om een lang en ingewikkeld verhaal kort te maken: ze heeft een wat lastig karakter. Eenmaal thuis nog een biertje gedronken en een poging gedaan om te luisteren naar het diepgaande gesprek dat gevoerd werd, maar op dat moment had ik zelfs al moeite met het open houden van mijn ogen (als je al 3 jaar een ritme van op tijd naar bed gaan en vroeg wakker worden gewend bent, is het even wennen om om half 1 nog op een bank te zitten).

Zaterdag was het Lucy's verjaardag. We hebben met zn allen ontbeten en na het ontbijt ben ik met Luy op de markt wat boodchappen gaan doen. Na de lunch zijn we naar de kust het een om een stukje te wandelen. Wat zijn de Bretonse kusten mooi!

 

Tussen de prachtige paadjes en uitzichten en het afdalen van de rotswand om naar de zee te komen (ik kon de twee Bretonse meisjes niet bijhouden) gebeurden er ook wat minder leuke dingen. Lucy was het niet eens met iets dat er gezegd werd en bleef een tijd lang bozig zitten en op de terugweg lag Anna ineens op de grond. Ik dacht eerst dat het een grapje was, aangezien ze nogal een theatraal karakter heeft, maar al snel merkte ik dat dat niet zo was en bleek dat ze haar enkel flink verstuikt had. Vervolgens kwamen we een nogal onaangename man tegen waarmee we een vrij ongemakkelijk gesprek voerden. Op de weg terug naar huis hebben we langs de kust nog wat gedronken en een wafel (met caramel au beurre salé!) gegeten. 

We kwamen wat laat thuis en de kalkoenen moesten nog naar hun nachtverblijf worden gebracht. Normaal doen we dat voordat de zon ondergaat. Ze houden namelijk niet zo van het donker en 's nachts zijn er ook vossen die op ze jagen. Nu was de zon echter al onder en konden Delphine en ik ze in eerste instantie niet vinden. Uiteindelijk bleken er 3 in een boom te zitten, 1 in verstrikt in een braamstruiken en 1 konden we nergens vinden. Na de ene kalkoen gered te hebben van de doorns en stekels was er vervolgens geen beweging te krijgen in degene die in de boom zaten. Na 10 minuten duwen en trekken aan de tak en tegen de kalkoenen zelf, kwamen ze dan eindelijk van hun tak af. In opperste concentratie en dingen roepend als: venez, très bien, non pas ce côté, oui oui!!! wisten Delphine en ik ze uiteindelijk terug hun hok in te krijgen. Vervolgens zijn we nog ruim een kwartier bezig geweest met het zoeken naar de vijfde kalkoen. Gelukkig hebben we die uiteindelijk gevonden. Ik was namelijk een beetje bang dat we een halve kalkoen terug zouden vinden aangezien degene die kwijt was het vrouwtje is en vrouwtjes kalkoenen niet kunnen vliegen\vladderen en dus geen bescherming hogerop zoeken tegen een vos. Daarna konden we eindelijk gaan eten, waar de spanning al snel weer om te snijden was tussen Lucy en de rest. (Ik had er verder weinig last van aangezien ik toch niet echt deel kon nemen aan het gesprek en ik buiten de familie sta). Weer was het half 2 's nachts voordat mijn oor mijn kussen raakte.

Ik was zo moe dat ik zondagochtend veel te lang sliep en iedereen dus al begonnen was met ontbijten toen ik naar beneden kwam. Lekker ongemakkelijk dus, vooral toen er vervolgens een spanning hing die om te snijden was. Delphine en Lucy maakte de rest van de ochtend ruzie terwijl ik een beetje aan het lezen en opruimen was. Gelukkig was 's middags de lucht geklaard (figuurlijk, want letterlijk kwam het met bakken uit de hemel) en hebben we film gekeken en eten gekookt. 

Hier stopt de gekkigheid van het weekend echter nog niet. Maandagochtend werd ik wakker en liep ik naar beneden zoals elke ochtend rond kwart voor 9. Er was echter niemand te bekennen en er stonden geen ontbijt spullen op de tafel zoals normaal. Ik dacht: 'misschien hadden ze weer geen zin om op me te wachten', maar ik zag ook nergens vuile bordjes en bestek. Vervolgens maar opzoek naar iemand, maar er was niemand thuis en had ik het voorgevoel dat er iets niet helemaal klopte. Maargoed, ik dacht ik begin maar met ontbijten en dan zie ik later wel. Toen ging de huistelefoon (altijd een dilemma: wel of niet opnemen als het niet jouw huis is). Ik zag echter aan het nummer dat het Anna was en nam op. Ze vertelde dat ze op dat moment met Patrick in een ambulance zat omdat hij die ochtend ongeveer geen adem meer kon halen en dat Delphine elk moment thuis kon komen. (Ze had Lucy weg gebracht die die ochtend weer stennis had lopen maken). 

Gelukkig bleek het niet al te ernstig te zijn en mocht Patrick gisteren middag weer naar huis komen. 

Vandaag was dus eigenlijk weer de eerste echte normale dag. En wat die bomen betreft: dat is de biologische behandeling om te voorkomen dat wormen de boom in kruipen en alle bloesem opeten!

Le soleil

Van mij mag het de rest van dit jaar dit weer blijven. Hoewel het 's ochtends vroeg nog best koud is, kan ik in de zon gewoon in mijn t-shirtje werken. We lunchen buiten en tot een uur of vijf is het in de zon heerlijk lezen, schrijven of puzzelen. Wanneer het koud wordt verplaatsen we ons naar binnen en gaat de open haard aan!

De doordeweekse dagen die ik hier door breng verschillen niet veel van elkaar. 'S ochtends tussen half 9 en 9 uur ontbijten en rond half 10 aan het werk. Het werk verschilt van appels plukken tot onkruid wieden tot fruit schoonmaken en snijden voor jam, gelei, moes of crumble. (dit laatste zie ik alleen niet echt als werk aangezien ik dat normaal gesproken doe om te ontspannen;)) Rond een uur of 1 staat het eten klaar, ook hier weer een uitgebreide warme lunch met verse producten. 'S middags gaat iedereen een beetje zijn eigen gang, ik zit voornamelijk in de zon met een boek. Afgelopen week ben ik dus ook een middag naar Rennes geweest, heb ik appeltaart gebakken en gisteren heb ik me nog maar eens aan de fiets gewaagd. (Wederom veel te vermoeiend!)

Afgelopen zaterdag was in tegenstelling tot de doordeweekse dagen wel bijzonder! Anna is kunstenares en geeft daarnaast ook twee dagen per week schilderles aan volwassenen. Zaterdag zijn we met een van haar klassen naar musée Robert Tatin geweest. Voor het bezoek aan het museum hebben we gepicknickt met de groep. Het was in het begin een beetje ongemakkelijk om me te begeven in een groep mensen die elkaar ten eerste allemaal heel goed kennen, ten tweede allemaal veel ouder zijn dan ik en ten derde allemaal Frans spreken. Maar uiteindelijk kwam dat redelijk goed. Het museum was bizar maar interessant en veel meer iets voor mij dan een paar schilderijen aan een muur.

Na met de groep nog een kopje koffie gedronken te hebben zijn Anna, Patrick, Thimoty en ik snel in de auto gesprongen om naar een theatervoorstelling in Rennes te gaan. De voorstelling bestond uit drie korte optredens, allemaal rond het thema circus en ze werden opgevoerd in een oude kerk (omgebouwd tot theater). Hoewel dat laatste maakte dat het superkoud was (gelukkig deelden ze dekentjes uit) en de stukken allemaal vrij bijzonder waren om het zo maar te noemen, heb ik wel enorm gelachen en genoten. Als afsluiting zijn we in een klein Turks restaurantjes gaan eten in Rennes. (Dat Fransen later eten wist ik wel, maar avondeten om 23.30?!) Deze zaterdag is een heel goed voorbeeld van wat deze manier van reizen je brengt; dingen doen die je anders nooit zelf zou doen maar die zeker de moeite waard zijn!

Hoewel dit allemaal geweldig, fantastisch en super klinkt, zijn er ook echt wel eens moeilijke en ongemakkelijke momenten. Momenten waarop ik niet goed weet wat ik moet doen, niet precies weet wat ze van me verwachten. Momenten waarop ik thuis toch wel mis omdat ik daar nergens over na hoef te denken of momenten waarop ik graag mee zou willen praten of dingen zou willen vertellen maar het gesprek te snel gaat of ik mijn woorden niet kan vinden. Gelukkig geld hier ook dat lachen in elke taal gelukkig hetzelfde is.

Rennes

Vijf jaar geleden was ik er ook en hoewel het toen mei was scheen de zon net zo hard. Ook nu zaten de leerlingen van Lycée Emile Zola tijdens de lunchpauze in het kleine parkje naast hun school, de bakker verkocht nog steeds de fameuze cookies en heel veel andere plekken, die herinneringen terug brachten aan die ene week vijf jaar geleden, waren er nog.

Terwijl onze corries (Dé manier om over je uitwisselingsstudent te praten als diegene naast je staat) gewoon naar school moesten, spraken wij dus de helft van de tijd lekker in het Nederlands en hadden we een heerlijke week. Overdag een stadswandeling, klimmen tussen de bomen, folksdansen (wij hadden plezier, maar ik geloof niet dat de danslerares het er mee eens was), een bezoek aan de Saint Malo en de Mont Saint Michel. Tussen de middag déjeuner in de kantine of ergens iets te eten halen en 's avonds met onze corries ergens eten en chillen langs de rivier (mijn eerste kennismaking met desperado), op place de la republique (overdag een stuk vrediger dan 's nachts en niet echt terug te herkennen) of stiekem op straat een fles wijn drinken voor het schoolfeest.

Het waren niet eens mijn beste vriendinnen die meededen aan deze uitwisseling, niet de mensen die ik het beste kende. Maar de sfeer was goed en open, het weer was geweldig en we deden leuke dingen. Die ene week heeft er dan ook voor gezorgd dat ik tijdens deze vier maanden in Frankrijk graag nog eens terug wilde naar Bretagne, naar Rennes. En toen ik daar zo zat maandag, in de zon en met uitzicht op lycée Emile Zola, bedacht ik me dat ik deze reis eigenlijk ook wel een beetje te danken heb aan mijn toenmalige lerares Frans. (En wat ze wel niet van me moet denken als ze me nu Frans hoort spreken met alle rare werkwoordsvormen en zinsconstructies die ik gebruik, haha)